Je suis né d'une cigogne

Heeft een ooievaar papieren nodig als hij de Middelandse Zee oversteekt? Na het zien van de politiek-metaforische roadmovie Je suis né d'une cigogne zou je denken van wel. Otto en Louna, een arbeider en een kapster die elkaar elke ochtend tegenkomen op weg naar hun werk, hebben genoeg van de betuttelingen van hospita's, ouders en overheid. Verveeld en gedeprimeerd door het vooruitzicht van een toekomst zonder perspectief, besluiten ze alles achter zich te laten, een auto te stelen en te kiezen voor de ultieme vrijheid. Onderweg ontmoeten ze Ali, een jonge Arabische immigrant. Hun leven krijgt een nieuwe richting als de drie langs de weg een ooievaar vinden, 'zonder papieren' en met een gewonde vleugel. Ze noemen hem Mohammed, omdat hij uit Algerije komt. Hij is ernstig in de problemen, want hij heeft zijn ooievaarsfamilie uit het oog verloren. De drie voortvluchtige jongeren helpen Mohammed door 'valse papieren' voor hem te verzorgen, zodat hij de grens met Duitsland kan oversteken. Gatlif, wiens Gadjo Dilo in 1998 bijna-publieksfavoriet was in Rotterdam, benadert de immigratieproblematiek op een weinig conventionele manier. Zo schrikt hij er niet voor terug de ooievaar te laten spreken. Gatlif: 'In Frankrijk zijn 1,5 miljoen vogels en 1,5 miljoen buitenlanders. Met dat verschil dat de vogel vrij is, omdat hij geen identiteit heeft. Hij vliegt naar Afrika, naar de welvaartslanden en naar ontwikkelingslanden. Hem maakt het niet uit. Hij is overal een vreemdeling.'