I Could Read the Sky

Een oude man zit alleen op zijn kamer in een sjofel appartement in Londen. Hij denkt terug aan zijn leven, aan zijn jeugd in Ierland, zijn reis naar Engeland. De film ontrafelt zijn arbeidersbestaan en beweegt zich tussen het in verval geraakte primitieve plattelandsleven en het moderne Londen. De film graaft diep in de melancholische Ierse ziel, met een voortdurende notie van onthechting en verlies. De oude man is naamloos, hij representeert het lot van vele Ierse arbeiders die in de jaren vijftig en zestig naar Engeland trokken om er werk te vinden. Hij herinnert zich het afscheid van zijn familie en de kleuren van zijn jeugd. Hij herinnert zich de dingen die nieuw voor hem waren, dingen die hem slecht afgingen: een maaltijd zonder aardappels nuttigen, een horloge dragen, een vrouw uitnodigen voor een wandeling, busroutes onthouden, de koningin erkennen, het cricket volgen, luide stemmen verdragen. I Could Read the Sky is geen drama in de conventionele zin van het woord. In een bijna avantgardistische stijl worden de herinneringen en (verloren) dromen gevisualiseerd van een man die het einde van zijn leven bereikt heeft. In de herinneringen die komen bovendrijven worden momenten van onverwachte helderheid afgewisseld met mistige vlagen uit het onderbewuste. Het herinneren bepaalt de ongrijpbare, fragmentarische structuur van de film: Nichola Bruce is meer geïnteresseerd in het weergeven van een gemoedstoestand dan in het reconstrueren van een verleden.