4 saisons d'Espigoule

In deze 'documentaire' is niet alles even waar, maar niets is heel ver van de werkelijkheid verwijderd. In dit portret van een klein gehucht met 732 inwoners in de Franse Provence spelen alle personages zichzelf. Espigoule is een gemeenschap waar de tijd heeft stilgestaan. Dat betekent eeuwige trouw aan de dorpsheilige en een traditionele taakverdeling. Mannen gaan op jacht en vrouwen koken de prooi. Tijdens het jaarlijkse volksfeest is er een wedstrijd tussen de vrouwen, wie de beste hazepeper heeft bereid. En elk jaar spant het er weer om hoe de burgers van Espigoule, van oudsher een volk van bandieten, zich zullen verhouden tot de burgers van Pinchon, een plaatsje verderop met maar liefst drieduizend inwoners, dat dus in de ogen der Espigouliers, ook vanwege de politiemacht en de supermarkt aldaar, als stad wordt beschouwd. Philibert liep al lang rond met het idee een portret te maken van zijn fabelachtige geboortedorp, maar het bleek moeilijker dan hij dacht. Om een authentiek beeld te kunnen krijgen, inclusief de verschillende accenten, gebaren en gevoel voor humor van de bewoners, deed hij tien jaar lang research. Met behulp van zijn jeugdvrienden toverde hij zijn dorp om in een plaats die te absurdistisch is om waar te zijn. Philibert: 'Dit dorp bestaat; de bewoners hebben de moed om in de spiegel te kijken, zonder hun gezicht te verbergen, omdat ze accepteren wie ze zijn. Ze zijn in staat zichzelf toe te lachen, voordat ze uitgelachen kunnen worden.'