The Way of Dutch Flesh

Hoewel de wereld er maar niet minder wreed op wil worden, durven veel mensen steeds minder de dood en het lijden concreet onder ogen te zien. Zelfs een slager kan het kadaver van een dier niet meer in zijn etalage hangen. Alleen in vierkante stukken en vacuüm verpakt durft men een dood dier nog te koop aan te bieden. Niet lang geleden was dat nog anders. Bijvoorbeeld in de jeugd van de jonge Friese kunstenaar Martin Winters. In zijn De Weg van het Vlees keert hij terug naar de indrukken van dood en seks in zijn jongste jaren; hij keert onder andere terug naar het slachthuis en kijkt de dood in de ogen.Ook de Nederlandse filmmaker Albert Seelen keek de dood in de ogen en maakte daarmee een vroeg einde aan zijn carrière en oeuvre. Deze ten onrechte totaal vergeten macabere perfectionist liet het opmerkelijke Hosanna na, een monument van dood, verrotting en ontbinding. Wreedheid is het samengaan van geweld en genoegen. Frans Zwartjes heeft dat als geen ander begrepen en verbeeld. Een klassieke korte film over de strijd tussen de seksen (Spare Bedroom) en een fonkelnieuwe video (Turn Around) die demonstreert dat hij nog steeds overal naar durft te kijken. Kijken kan ook de jonge Cyrus Frisch, bijvoorbeeld naar de creperende junk voor zijn huis. De lugubere realiteit is dat ook dood vlees mooi kan zijn en als onderwerp kan dienen voor verfijnde kunst. Zo concreet als de grote Rotterdamse schilder Co Westerik dat liet zien in zijn roze schilderij Vlees is dat in film niet mogelijk, maar de betere filmers proberen in de buurt te komen. Gertjan Zuilhof