The House

Rotterdam 1998: tijdens de vertoning van The House zal weer blijken dat Bartas' films een hoog wegloop-gehalte hebben. Ze zijn namelijk het tegendeel van de verhalende filmkost die altijd in de bioscopen en meestal in de filmtheaters op het menu staat. Bartas laat zien wat er aan het verhaal, aan de verstandelijke ordening van het kijken, voorafgaat. Starende, vertwijfelde, apathische ogen die niet weten te duiden wat ze zien. Lichamen die zich aarzelend en onzeker door duistere ruimten bewegen. Surrealistische taferelen van chaos en verval. Bartas bevrijdt het oog en het lijf van het woord. Hij dompelt de kijker onder in een pre-verbale wereld. De aan de verhalende cinema verslaafde kijker slaat alras op de vlucht. Wie echter de ogen op elkaar zet en het aandurft The House uit te kijken wordt rijkelijk beloond. Bartas schenkt de zuiverst mogelijke cinema. Zijn films zonder verhaal doen met beelden wat een symfonie met noten doet. Ze dompelen je steeds sterker onder in een door de kunstenaar welbepaalde sfeer.