Sequenzi di Morte

Waar het in mijn dwarsdoorsnede van de filmgeschiedenis om gaat, is een esthetisch-technische analyse van de 'werkelijkheid' en de 'geënsceneerde werkelijkheid'. Film heeft vanaf het allereerste begin bedrog gepleegd en een eigen werkelijkheid gecreëerd: filmmakers maakten 'Mondo-films' (die lelijke bastaardzoon van de peepshow en de antropologische cinema). Waarom? Omdat ze een adequate standaard voor 'het fotografische' nodig hadden (die niet te ver af lag van de standaard die voor fictie gold). De hedendaagse televisie daarentegen zoekt een raakvlak met de alledaagse werkelijkheid. De taal van de 'waarheid' is die van de amateur met zijn beelden van erbarmelijke kwaliteit die voorzien zijn van een time-code. Snuff-movies bevatten beslist ook veel van dergelijke beelden. Hoe kunnen dergelijke films uiteindelijk voor de politie bewijsmateriaal vormen bij het onderzoek naar een misdaad? De geschiedenis van het spektakel genaamd leven en dood, het spektakel van geïnstitutionaliseerde horror, ontstaat dankzij een grote leugen: 'het recht op informatie'.