Bernie

Het geweld in Bernie is onverschillig, humoristisch en op een verontrustende manier ordinair. De film staat in de grote traditie van de narcistische komedie: de filmische erfenis van regisseur/acteurs als Buster Keaton, Jacques Tati, Jerry Lewis en Woody Allen. Albert Dupontel/Bernie heeft in deze reeks meer weg van Keaton en Lewis dan van Tati en Allen. Hij is een fysieke komiek: hij praat niet, maar slaat, zonder aarzelen en met dodelijk resultaat. Bernie is als baby door zijn ouders in de afvalkoker van een flatgebouw gegooid. Nadat hij bij het huisvuil was weggehaald, groeide hij op in een ouderwets en gesloten weeshuis. Op zijn dertigste besluit hij de wereld in te trekken om te ontdekken wie hij is. De paranoïde en naïeve Bernie heeft voor zichzelf een levensverhaal verzonnen volgens de lijnen van een stripverhaal en met de spanning van een Amerikaanse actiefilm. Dertig jaar lang heeft hij zijn zakgeld opgespaard, hij is beestachtig sterk en sluw en schuw als een te lang gekooid roofdier. Als een dronken kruisridder trekt hij rond om zijn vader en zijn moeder te vinden. In zijn fantasie waren zij het slachtoffer van een misdrijf en werd hij als kind gekidnapt in plaats van achteloos weggegooid.Bernie is een effectieve vermenging van absurdistische komedie en harde actiefilm, een mix die ook bij Dupontels landgenoten Jan Kounen en Philippe Haim (zie aldaar) te zien is. (GjZ)