Gabbeh

Zelf vindt hij dat de vergelijking niet klopt, maar het is verleidelijk om de nieuwe film van Mohsen Makhmalbaf te vergelijken met het werk van voormalig Rotterdam-ganger Sergej Paradjanov. Met schilderachtige tableaux vivants, een kleurrijke symboliek en een gevoel voor lyriek dat voorbehouden leek aan filmers uit de voormalige Sovjet-Unie, verbeeldt Gabbeh de orale cultuur van nomadische stammen in het zuidoosten van Iran. De film is een voortzetting met andere middelen van een eeuwenoude traditie die verloren dreigt te gaan: het vastleggen van de geschiedenis van de eigen familieclan door het weven van een tapijt, een gabbeh. Pas tijdens het draaien veranderde de film van documentaire in fictie. Ter plekke verzon Makhmalbaf de raamvertelling van de jonge vrouw Gabbeh, die uit een tapijt tot leven komt en het verhaal van haar uitgestelde liefde vertelt. Zo ontwikkelt de film zich niet alleen tot een eerbetoon aan tijdloze schoonheid, maar ook tot een kunstwerk dat deel uitmaakt van die traditie.Mark Duursma