Blue

Al controversieel bij de première in Edinburgh en hoe kan het ook anders: een van de meest uitgesproken talenten in de Britse cinema van de laatste jaren, Derek Jarman, maakte met Blue een wel zeer persoonlijke film.De toeschouwer wordt gedurende de hele lengte van de film geconfronteerd met een blauwe projectie op het scherm voor zich. De geluidsband ondersteunt dit niet veranderende beeld met stemmen, gesprekken, muziek en geluidseffecten. Blue is de neerslag van het gegeven dat Derek Jarman sinds enkele jaren seropositief is. Tijdens de behandeling die hij ondergaat om de symptomen van aids tegen te gaan, wordt zijn gezichtsvermogen ernstig aangetast en de vorm van de film is daarvan een letterlijk op te vatten resultaat.De kleur blauw krijgt ook een thematische hoofdrol. De kleur van de zee, het beeld dat op het netvlies blijft hangen na het oogonderzoek, de plaats van de kleur blauw in de natuur, de spirituele kwaliteiten ervan en enkele meer prozaïsche associaties; Blue werpt vragen op over het karakter van cinema, van perceptie en niet in de laatste plaats het karakter van seksu¡ele geaardheid.De film heeft al prachtige bespiegelingen veroorzaakt, zoals bijvoorbeeld die van Paul Julian Smith in Sight & Sound: 'Door te weigeren het lichaam te verbeelden, door alleen een blauw scherm te bieden waarop de toeschouwer zijn eigen beelden projecteert, weet Jarman op een briljante manier te ontkomen aan de dwingende, onontkoombare manier aids te verbeelden - hij legt getuigenis af van ziek zijn, maar vermijdt zowel het narcisme van Collard en (Hervé) Guibert als de schendende inbreuk van het documentaire staren. We leren te stoppen met kijken en beginnen in plaats hiervan te luisteren.'