The Sentimental Policeman

Een politieagent vindt een meisje in een groenteveld en droomt ervan haar te adopteren. Het kind maakt natuurlijke, sociale en biologische driften, en menselijke trauma’s los.
Na de uitgeputte intellectueel in The Asthenic Syndrome schakelt Moeratova over op een uitgewerkt personage. Ze kiest voor het type eenvoudige man met een sentimenteel filosofisch masker. De titel is een oxymoron. Moeratova geeft geen macht aan de politieagent, maar aan de armzalige schijnheilige post-Sovjetburgers.
De wisselwerking tussen situatie en lot is de sleutel tot de intrige van The Sentimental Policeman. Het doet denken aan de venijnige gebeurtenissen in de verhalen van Daniil Charms. De film bestaat uit overgangen tussen anekdote en grandguignol, tussen farce en melodrama, pantomime en rechtszittingen.
De durf van de regisseur wordt ingeperkt door sluwheid, omdat zij de ‘naïeve wilde’ beloont met liefde en filosofische vragen. Overigens hangt er een poster van het ‘zwarte vierkant’ van Malevitsj in zijn woning. De meest miskende film van Moeratova.