Speaking directly is het best te omschrijven als een originele vermenging van een politieke, tegen de Vietnamoorlog gerichte, en een persoonlijke film, een home-movie.De film is sterk autobiografisch. Jost woonde tijdens het maken ervan in tamelijk primitieve omstandigheden op een afgelegen plaats in Montana. Hij laat zijn vriendin, vrienden en buren aan het woord en vraagt hen onder andere om voor de camera te zeggen wat ze van hem vinden. Zelf verschijnt hij ook voor de camera, relatief kort gezien de lengte van de film, maar hij geeft zich wel totaal bloot voor de filmische spiegel. De gevoelige persoonlijke scènes worden afgewisseld met meer nuchtere analytische gedeelten.Jost gebruikte onder andere een aantal zeer indringende beelden van de Vietnamoorlog die hij direct na elkaar steeds herhaalde. Bij die repeterende beelden worden lijsten van oorlogsgebeurtenissen opgesomd. Met name dit soort elementen maakt van de film een vurig, gepassioneerd politiek pleidooi tegen de toenmalige Amerikaanse politiek.Speaking directly is ooit een 'woest ambitieuze' film genoemd (Manohla Dargis) en het was de eerste film waarmee Jost de aandacht van de critici op zich vestigde. Jonathan Rosenbaum (American Film): 'A candid and challenging self-portrait, it carries autobiographical directness and political rigour a lotfurther than one might have thought they could go in film'. De bijna twee uur lange film werd door Jost in een jaar tijd, nagenoeg zonder financiële middelen gemaakt.De film was te direct en te radicaal om erkenning te vinden in het circuit van de avant-gardefilm en te complex, te persoonlijk en ook te zeer op het filmmaken zelf gericht om aansluiting te vinden bij het politiek geïnteresseerde filmpubliek.